فرصتی فوق العاده برای سرمایه گذاری/افزایش مصرف در آسیا

پتروتحلیل- داده های نمودار سطح تولیدات پلی پروپیلن را نشان می دهد، خط قرمز تولید جهانی و خط نارنجی هم تولید در آسیا را نشان می دهد؛ این می‌تواند فرصتی فوق‌العاده برای سرمایه‌گذاری باشد. داده‌های ما درباره سطح تولید پلی پروپیلن در جهان و آسیا نشان‌دهنده‌ی افزایش متداوم و چشمگیری است که در سال 2014 شروع شده و تا رسیدن به اوج خود در سال 2020 ادامه خواهد داشت.

به گزارش «پتروتحلیل»، در سال 2020 سطح تولید جهانی به 94 درصد و ظرفیت مصرف آسیا به 95 درصد می‌رسد - یعنی همان اعداد و ارقامی که طی سال‌های 2003 تا 2005 و در آخرین جهش بزرگ صنعتی شاهد بودیم. طی سال‌های 2020 تا 2025 سطح تولید در همین مقادیرِ بسیار مناسب ثابت می‌ماند.

این فرضیه بر اساس تصورات‌مان از رشد باثبات اقتصادی و نبود سرمایه‌گذاری‌های جدید در بخش پلی پروپیلن است.

پس از افزایش چشمگیر ظرفیت تولید در چین طی سال‌های 2009 تا 2014 که به کاهش شدید سطح تولیدات در آسیا منجر شد، این مسئله تایید شد که فعالیت‌های این ظرفیت‌های اضافه شده تحت تاثیر تاخیر در پروژه‌های زغال‌سنگ‌محور با مشکل روبه‌رو شده است.

این نتیجه‌ی روی برگرداندن چین از سرمایه‌گذاری در بخش‌های زغال‌سنگ-به-پلی پروپیلن و زغال‌سنگ-به-پلی اتیلن است، چراکه سقوط قیمت‌های نفت باعث شده است پلی اولفین‌های بر اساس نفتا قیمت‌های مناسب‌تری داشته باشند.

در این میان، اکثر واحدهای کراکینگ جدید بر اساس خوراک اتان ساخته می‌شوند و اساساً دارای تجهیزات تولید اتیلن هستند. این پروژه‌های غالباً واقع در آمریکا مقادیر بسیار زیادی پلی اتیلن و حجم بسیار کمی پلی پروپیلن تولید خواهند کرد:

• بر اساس داده‌های ما، بین سال‌های 2018 تا 2025، تولید پلی اتیلن آمریکا 46 درصد افزایش خواهد یافت، اما میزان مصرف تنها 8 درصد بیشتر می‌شود.
• اما تولید پلی پروپیلن آمریکا تنها 16 درصد زیاد خواهد شد و میزان تقاضا نیز 13 درصد رشد خواهد داشت.

کل دنیا را زیر و رو کنید اما خواهید دید در پیدا کردن پروژه‌های جدید تولیدی پلی پروپیلن به مشکل می‌خورید.

مثلا در هند، پیش بینی می‌کنیم طی سال‌های 2018 تا 2025، تقاضا 4/2 میلیون تن افزایش داشته باشد اما سطح تولید تنها 2/2 میلیون تن بالا برود.

و در آسیای جنوب‌شرقی، افزایش چشمگیر تقاضا تنها با افزایش‌های مختصری در ظرفیت تولید روبه‌رو خواهد شد، البته به جز در واحد تولیدی RAPID در مالزی و احتمالاً دو واحد تولیدی دیگر در ویتنام.

باز هم طبق فرضیات ما، بین سال‌های 2018 و 2025، تولیدات در  آسیای جنوب‌شرقی 3 میلیون تن و میزان مصرف 6/4 میلیون تن افزایش خواهد داشت.

دیدگاهی متفاوت به وضعیت عرضه و تقاضا

پیش بینی های ما بهترین موقعیت به منظور برنامه‌ریزی برای استفاده از نقاط قوت و ضعف پلی پروپیلن است. می‌توانیم به شما در برنامه‌ریزی‌تان کمک کنیم.

نقاط ضعف عبارتند از وضعیت وخیم‌تر از حد انتظار در اقتصاد جهانی که به مقادیر زیاد بدهی‌های سال 2008 به بعد مربوط می‌شود و حتی با سطح بهتر تقاضا در آینده نیز جبران نمی‌شود.

جمعیت رو به پیری در غرب و افزایش روزافزون استفاده از وسایل خودکار خطر وخیم‌تر شدن وضعیت تقاضا را ایجاد کرده‌اند. این امر باعث می‌شود میزان بدهی‌های کنونی ادامه‌ناپذیر شود و به ناچار بدهی‌های کلانی حذف بشوند (به خاطر اینکه هیچ احتمالی برای پرداخت‌شان وجود ندارد) تا جامعه جهانی بتواند دوباره از رشد اقتصادی مناسبی بهره‌مند شود.

بعد نوبتِ به آخرین شانس چین می‌رسد. درست نمی‌دانیم که آیا اصلاحات اقتصادی این کشور کارگر خواهند بود یا خیر. اگر نباشند، در بدترین شرایط، مصرف پلی پروپیلن این کشور طی سال‌های 2018 تا 2025 تنها 7/4 میلیون تن افزایش خواهد داشت. حال آنکه پیش بینی اصلی و ابتدایی ما افزایش 12/2میلیون تنی بوده است.

مصرف گریدهای پلی پروپیلن کوپلیمر در بخش خودروسازی چطور خواهد بود؟

پیشرفت صنعت خودروهای خودگردان ممکن است بسیار تدریجی باشد و برای ظهور تاثیرات چشمگیر بیشتر از یک دهه زمان لازم شود. شاید هم بسیار سریع‌تر از آنچه ما انتظار داریم اتفاق بیفتد و منجر به سقوط سنگین میزان فروش خودروها در جهان و در نتیجه باعث کاهش تقاضای پلی پروپیلن کوپلیمر شود.

این به پیشرفت فناوری بستگی دارد، تا به حدی برسد که ما تنها در هنگام نیاز به راحتی بتوانیم از طریق تلفن‌های هوشمند خود از خودروهای خودگردان استفاده کنیم.

اگر در غرب زندگی کنیم که تمایل بسیار بیشتری خواهیم داشت تا تنها در هنگام نیاز با این خودروها سواری کنیم، آن هم به خاطر محدودیت‌های درآمدی ناشی از پیری جمعیت. اصلا چرا خودرو بخریم و تمام سرمایه‌ی روبه‌کاهش خود را گرفتار کنیم، آن هم وقتی قرار است این سرمایه، 96 درصد مواقع بدون استفاده در گوشه‌ی پارکینگ باشد؟

فقط در غرب نیست که این مسئله ممکن است اتفاق بیفتد. ممکن است به دلایل زیست‌محیطی و اقتصادی، در شهرهای کوچک چین، شاهد ظهور موفقیت‌آمیز خودروهای خودگردان باشیم.

حالا که موضوع صحبتمان محیط زیست است، پس تکلیف واکنش‌های روزافزون قانون به 4/2 میلیون پلیمری که جهان از سال 1978 در گورستان‌های زباله و محیط‌های طبیعی دفع کرده است چه می‌شود؟

رویکرد «هرچه کمتر بهتر» در قبال بازیافت پلاستیک‌ها ممکن است با فشارهای روزافزون قانونی درباره اجماع بر سر مسئله بشری بودن تغییرات اقلیمی همراه شود. یعنی در واقع دو روی یک سکه. این نیز منجر به کاهش تقاضا برای پلیمرهای بکر، ازجمله پلی پروپیلن خواهد شد.

تهدید دیگری که در بخش تقاضای پلی پروپیلن وجود دارد می‌تواند جایگزینی پلی اتیلن در برخی کاربردها ازجمله در قالب‌گیری تزریقی باشد، اگر تمام عرضه‌های جدید پلی اتیلن باعث کاهش قیمت این محصول در مقایسه با پلی پروپیلن شود. اما به دلایل فنی این مسئله تنها در حد یک تهدید جزئی باقی خواهد ماند.

عرضه‌ی این محصول جایگزین در چین خواهد بود، جایی که علی‌رغم افت در پروژه‌های تبدیل زغال‌سنگ-به-اولفین‌ها، کشور چین با ایجاد پروژه‌های جدید و قابل توجه واحدهای کراکینگ نفتا، اتان و اِل پی جی، قاطعانه و با سرعت به پیش می‌رود.

ما تا این لحظه راجع به صنایع پایین‌دستی تولیدی این واحدها و اینکه کار پیشرفت چه تعداد از آنها با موفقیت همراه خواهد بود اطلاعاتی نداریم.

اما آنچه می‌دانیم این است که احتمالاً ظرفیت پروپیلن چین، نسبت به مقادیر سال 2016، حداقل 35 درصد رشد خواهد داشت و به 36 میلیون تن در سال می‌رسد. احتمال می‌روند میزان ظرفیت حداقل این مقدار باشد چراکه ما فقط درباره‌ی ظرفیت تولید اتیلن چند مورد از این واحدهای کراکینگ اطلاع داریم و نه میزان ظرفیت تولید پروپیلن آن‌ها.

جریان‌های تجاری چطور خواهند بود؟

ما اکثراً جهان را به صورتی به یاد داریم که تجارت آزاد در آن همیشه در حال پیشرفت است و نه پسرفت. این نگرش باعث شکل گیری الگوی کسب‌وکار استاندارد امروزی در سرمایه‌گذاری بخش پتروشیمی شده است.

این مدل چنین است: شما می‌توانید یک واحد تولیدی را در هر کجای جهان که می‌خواهید، بسازید به شرط آنکه در حوزه خوراک برتری داشته باشید و از شرایط لوجستیکی و ... مناسبی برخوردار باشید، چون هر زمانی که میزان تولید از سطح تقاضای داخلی بالاتر باشد می‌توان به صادرات روی آورد.

اما اگر طرح جاده ابریشم جدید چین (OBOR) با موفقیت کامل همراه باشد و یک منطقه‌ی تجارت آزاد خودکفا ایجاد کند و اکثر مناطق قاره‌ی اروپا و آمریکا را کنار بگذارد چه خواهد شد؟

تولیدکنندگان محصولات پتروشیمی آمریکا ممکن است از بازارهای 65 کشور واقع در منطقه جاده ابریشم جدید محروم بشوند. این مسئله ممکن است یکی از اثرات جانبی راهبرد «اول آمریکا» از سوی کاخ سفید در قبال تجارت بین‌المللی باشد.

ماجرا از این قرار خواهد بود: اگر طرح جاده ابریشم جدید موفقیت‌آمیز باشد، به احتمال خیلی زیاد اصلاحات اقتصادی چین نیز کارگر می‌شوند. در نتیجه اقتصاد این کشور به پیشرفت ادامه می‌دهد.

در چنین شرایطی، رشد تقاضای پلی پروپیلن چین طی سال‌های 2018 تا 2025 ممکن است از پیشبینی ابتدایی ما بیشتر شود، و نه کمتر.

اما اضافه کردن ظرفیت تولید پلی پروپیلن برای تامین این تقاضای سنگین به همان اندازه که به مسئله خوراک و لوجستیک وابسته است، به موقعیت مکانی و جغرافیایی نیز مربوط خواهد بود. ممکن است به دلیل محدودیت‌های تجارت بین کشورهای جاده ابریشم جدید و دیگر نواحی، ساخت واحدهای تولیدی جدید برای تامین نیاز چین، تنها در جاده ابریشم جدید مقدور باشد.